ခင်သက်ထားသည် စိတ်စောနေသဖြင့် ဖာသည်မဆန်ဆန် ဦးဘ၏ ပျော့ခွေနေသောလီးကြီးကို သူ၏ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့် ဆွပေးနေရာ မကြာမှီ မာကြောတောင့်တင်းလာ၏။ မတောင်မှီက ကြက်တက်လေးလောက် ရှိသော်လည်း တောင်လာသောအခါ ခရမ်းသီးအလတ်စားနီးနီး ကြီးထွားလာပြီးလျှင် အရှည်ငါးလက်မခွဲခန့် ရှိလေသည်။ ခင်သက်ထား ခြင်ထောင်သံပါပါညု၍ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ‘‘ ဟီဟိ ဘဘကြီး ကလေးမွေးအောင် လုပ်နိုင်လို့လား ’’ ‘‘ ညားတော့သိရမှာပေါ့ကွာ ’’ ‘‘ သိနေတာပဲ။ ဘဘကြီးဟာက ထလည်းမထ သေးလည်းသေးနဲ့။ မြန်မြန်လုပ်ပါ ဟိုမှာ လူမမာတစ်ယောက်လုံး ပစ်ထားခဲ့ရတာ ဘဘကြီးရဲ့ ’’ ဦးဘကြည်မှာ တိုလျှင်တုတ် သေးလျှင်ရှည်ပါစေဟု မိန်းမတို့ ဆုတောင်းပြည့် လီးပိုင်ရှင်ဖြစ်ပါ၏။ ‘‘ လာတော့လည်း ဘဘကြီးဟာက ကြီးသားနော် ’’ ခင်သက်ထားက ပေါင်နှစ်လုံးကို…

မိုးတွင်းကြီးမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်း နေတွေများ သာလို့၊ ပွင့်လို့…။ ဈေးခြင်းကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရင်း နဖူး၌ သီးနေသော ချွေးစက်များကို သုတ်လိုက်သည်..။ ပြီး.. အခန်းထဲဝင်ကာ ချွေးစိုအဝတ်များကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ ၃၈ လက်မ ဆိုက်ကြီး ဘရာစီယာကို နမ်းကြည့်လိုက်တော့ ချွေးစော်နံနေပြီ..။ အင်း… ရေချိုးရင်း လျှော်ရဦးမည်..။ ခန္ဓာကိုယ်၌ တစ်ခုတည်းသာ ကျန်တော့သည့် ဆပ်စမိုင်နာ နီရဲရဲလေးကို ဒူးပင့်၍ ချွတ်လိုက်သည်..။ သူလည်း ချွေးနံ့ရော ဟိုအနံ့ရော မွှန်ထူနေလေပြီ..။ တဘက်တစ်ထည်ကို တန်းပေါ်မှ ယူကာ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာ ရပ်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံးကို သန့်စင်လိုက်၏။ မှန်ချပ်ရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးပြည့် လုံးတီးပေါ်နေသော မိမိ၏ ကိုယ်လုံးအလှကို ငေးမောရင်း တစ်ကိုယ်တည်း ပီတိတွေ ဖြာနေမိသေးသည်။ ကိုယ်ကို ဘယ်လှည့်ညာလှည့်၊…

မိုးတွင်းကြီးမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်း နေတွေများ သာလို့၊ ပွင့်လို့…။ ဈေးခြင်းကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရင်း နဖူး၌ သီးနေသော ချွေးစက်များကို သုတ်လိုက်သည်..။ ပြီး.. အခန်းထဲဝင်ကာ ချွေးစိုအဝတ်များကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ ၃၈ လက်မ ဆိုက်ကြီး ဘရာစီယာကို နမ်းကြည့်လိုက်တော့ ချွေးစော်နံနေပြီ..။ အင်း… ရေချိုးရင်း လျှော်ရဦးမည်..။ ခန္ဓာကိုယ်၌ တစ်ခုတည်းသာ ကျန်တော့သည့် ဆပ်စမိုင်နာ နီရဲရဲလေးကို ဒူးပင့်၍ ချွတ်လိုက်သည်..။ သူလည်း ချွေးနံ့ရော ဟိုအနံ့ရော မွှန်ထူနေလေပြီ..။ တဘက်တစ်ထည်ကို တန်းပေါ်မှ ယူကာ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာ ရပ်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံးကို သန့်စင်လိုက်၏။ မှန်ချပ်ရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးပြည့် လုံးတီးပေါ်နေသော မိမိ၏ ကိုယ်လုံးအလှကို ငေးမောရင်း တစ်ကိုယ်တည်း ပီတိတွေ ဖြာနေမိသေးသည်။ ကိုယ်ကို ဘယ်လှည့်ညာလှည့်၊…

️အခန်း (၁)️ အိဝါ မှတ်မိနေပါတယ်လေ…။ ရေမလာခင် မြောင်းပေးမိတဲ့ အိဝါအပြစ်ရယ်လို့ဘဲ ခံယူနားလည်ထားပါတယ်…. ။ နှင်းတွေကျနေတဲ့ နေ့တစ်နေ့ကို အိဝါ မှတ်မိနေပါတယ် ..။ အဘစပ်ခွန်ကြာ ဝယ်ပေးထားတဲ့ ထရက်စုလေးကိုဝတ်ပြီး အိဝါ ခြံထဲမှာ အပြေးလေ့ကျင့်နေတဲ့ နေ့ပေါ့ ..။ မြသဲစံအိမ်ကြီးဘက်ကိုအရောက်မှာ မမျှော်လင့်ဘဲနဲ့ ကိုကို့ကို တွေ့ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီတုန်းက ကိုကိုက သိုးမွှေးလောင်းကုတ်ကြီးကို ဝတ်ထားတယ်မို့လား။ ““အမေ့….အိုး…..”” အဲဒါ အိဝါက လျှမ်းတာပါ။ ကိုကိုက ကုန်းစပ်က ရေနွေးငွေ့တွေ တထောင်းထောင်းထနေတာကို ငေးနေတာ။ ထင်ရှုးပင်ကိုကွေ့ပြီး လမ်းအချိူးဝင်မှာ သူ့ဖာသာသူရပ်နေတဲ့ ကိုကို့ကို အိဝါ ဝင်တိုက်မိတာပါ…..။ ““ဟိတ်… မင်း ဒီခြံကြီးထဲကို ဘာလာလုပ်တာလဲ”” ““အ…… အပြေးလေ့ကျင့်တာပေါ့”” ““မင်းဘွားအေ….ငါ့ကို ဦးဦးလို့ ခေါ်ရလားဟ”” ကိုကိုက…

“ ဆရာလေး..ထန်းရေချိုလေး သောက်ဦးမလားဗျ…” ထန်းတောရှေ့မှ ဖြတ်သွားသော ကျောင်းဆရာလေး တင့်ဆွေ ကို ရွာမှ ကာလသားခေါင်း ကိုချက်ကြီးက နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဆရာလေးကား သဘောကောင်းသည်၊ စာသင်ပြလည်းကောင်းသည်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာလေးအကြောင်းကိုတော့ ချက်ကြီးမသိ။ (၄) တန်းနှင့် ကျောင်းထွက်ခဲ့သော ချက်ကြီးအဖို့ သူနှင့် ရွယ်တူဖြစ်သော ဆရာလေးလို ပညာတတ်တစ်ယောက်ကို မိတ်ဆွေ ဖြစ်ခွင့်ရသည့်အတွက် တော်တော်ဝမ်းသာနေသည်။ ဆရာလေးကား ကိုချက်ကြီးရှိရာဆီသို့ လာခဲ့သည်။ “ အေးဗျာ…သောက်တာပေါ့…” “ ဒေါ်အေးမိရေ..ဆရာလေးအတွက် တစ်မြူပေးပါဗျို့..” “ လာပါပြီတော်..လာပါပြီ…” ထန်းတောပိုင်ရှင် ဦးမောင်ငယ် မိန်းမ ဒေါ်အေးမိက ထန်းရေအိုးတစ်အိုးကို မြက်ဖျာပေါ်သို့ လာချလိုက်သည်။ “ ခွက်လေး ဘာလေးရော အမြည်းရော ဒေါ်အေးမိ” ချက်ကြီးက ဆော်သြလိုက်သည်။ “ ဟိုမှာ…