“ မင်းအရင် ဖိုက်လေ…ဆော်ကြီးက တမင်လာပေးတာကွ …” ဈေးညစောင့် ဒရဝမ်ကြီး ဦးကျောက်ခဲ မှာ အသက် (၄၀) ကျော်ခန့်နှင့် သန်မာဖြတ်လတ်သူ ဖြစ်သည်။ မအေးမြင့် မှာ ဦးကျောက်ခဲ၏ မထိတထိ ကိုင်တွယ်မှု ပြောဆိုမှုများကြောင့် ခံချင်ကြောင်း အရိပ်အယောင်များ ပြခဲ့သည်ဟု ဦးကျောက်ခဲ က ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်ခိုင်က မအေးမြင့်ကို ယနေ့ည ချိန်း၍ ခေါ်ထားရန် ဦးကျောက်ခဲကို ခိုင်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အောင်ခိုင် ဆိုတာက မအေးမြင့် ဈေးရောင်းနေသော အမှတ် (၄) ဈေးမှ ဈေးတာဝန်ခံ ဖြစ်သည်။ မအေးမြင့်သည် အမှတ် (၄) ဈေးတွင် လမ်းဘေး ပျံကျဈေးသည် တယောက်ဖြစ်ပြီး နေရာတော်တော်များများကို အရင်ဦးကာ အခြားဈေးသည်များကိုလည်း ငှားစားနေသူ…

” ဗျာ … မာမီ … ဘာပြောလိုက်တယ် ” ” ဟုတ်တယ် … သား … မာမီ … ရဲသူ နဲ့ လက်ထပ်တော့မယ် ” ” ဟာ … သား သဘောမတူဘူး မာမီ … ရဲသူ အကြောင်း … မာမီ ဘယ်လောက်သိလို့လဲ …” ဒုန်း အုံး ဝုန်းးးးးး … ခလွမ်းးးးး…. ဇွဲမာန် တစ်ယောက် ဒေါသထွက်ကာ ဧည့်ခန်းတွင်း စားပွဲခုံပေါ်မှ အလှတင်ထားသော ဖန်ပန်းအိုးလေးအား ပေါက်ခွဲ ပစ်လိုက်သည်။ ” အို … ကိုကို … စိတ်လျော့ပါ … မာမီ ကို နားလည်ပေးလိုက်လေ…

သြဂုတ်လအလယ်သို့ရောက်သောအခါတွင် စာမေးပွဲနီးပြီဖြစ်၍ ပျော်စရာကိစ္စလေးများ အငွေ့ပျံကာ ဖင်ထောင်ကျက်ကာလသို့ တဖန်ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့လေသည်၊ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝသည် မြန်မာဇာတ်ကားထဲကလို အချိန်တိုင်းပျော်နေရသည်မဟုတ်၊ အပယ်လေးဘုံတွင်ရှိသော အသူရကယ်ဘုံနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူလေသည်၊ အသူရကယ်ဘုံတွင် နေ့စံညခံများရှိသကဲ့သို့ တက္ကသိုလ်တွင်လည်း နှစ်လစံ နှစ်လခံ စနစ်ဖြင့် လည်ပတ်လေသည်။ တစ်ခုသောနေ့လည်ခင်း ၃ နာရီခန့်တွင် ကျွန်ုပ်သည် ထမင်းစားပြီးအိပ်ပျော်နေရာမှ ဘေးနားကဟိန်းထက်၏ ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံဆိုးကြီးကြောင့် လန့်နိုးလာလေသည်၊ အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် မျက်နှာသစ်ပြီး ကျောင်းဝန်းထဲ၌စာလုပ်ရန် ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ကော်ရစ်ဒါသို့အရောက်တွင် စာလုပ်နေသော ကျောင်းသားကျောင်းသူများအပြည့် ဖြစ်နေသောကြောင့် ထိုင်ခုံအလွတ်မရှိတော့ချေ၊ ကဲ….နေရာမရတော့လည်း အဆောင်ပြန်ရုံပေါ့ ဟု တွေးကာ အပြန်လမ်းလျှောက်အလာတွင် ထိုင်ခုံတန်းတစ်ခုအပေါ်တွင် တစ်ယောက်ထဲစာလုပ်နေသော စုမြတ်နိုးအား တွေ့လိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်က “ ဟေ့…မြတ်နိုး တစ်ယောက်တည်းလား….. ဒီထိုင်ခုံမှာ ထိုင်မယ်နော်” “ အင်း….ရဲမာန်…ထိုင်လေ စာတော့ အော်မကျက်နဲ့နော်……

ထို့နောက် ရေလည်ဘုရားရှိ တံတားပေါ်ကတဆင့် မိတ္ထီလာကန်ရေပြင်အား နှစ်ယောက်သားငေးကြည့်နေလေသည်၊ ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော် ဟေ့ကောင် ရည်းစားစကား ပြောရမယ့် အချိန်ရောက်ပြီ… ပြောတော့လေဟု ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော် သတိပေးလိုက်လေသည်၊ သို့သော် ဘာစကားမှ နှုတ်ခမ်းက မထွက် ထမင်းလုံးသစ္ဆေစီးသလို အာစီးကပ်နေ၍ စကားလုံးများအစား တံတွေးများကိုမျိုချနေရသည်၊ ထိုစဉ် သူမက “ ကန်ရေပြင်ကို ဖြတ်လာတဲ့လေလေးက ရှူလို့ကောင်းတယ်နော်” “ ဟုတ်တယ်အစ်မ…ကောင်းတယ်..အင်း” ထို့နောက် တစ်မိနစ်မျှ ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားလေသည်။ ကျွန်တော်က ပြန်အားမွေးကာ “ အစ်မ…..အစ်မကိုပြောစရာရှိတယ်” “ အင်း…ပြောလေ..ဘာပြောမလို့တုန်း” “ ဟိုလေ…ဟို ကျွန်တော် အစ်မကိုချစ်တယ်” ဟု တုံးတိကြီး ပြောမိလိုက်လေသည်။ နောက်ထပ်ဘာပြောရင်ကောင်းမလဲဟု စဉ်းစား၍လည်းမရ။ နှလုံးခုန်သံများအရမ်းမြန်လာကာ ကမ္ဘာလောကကြီးတစ်ခုလုံး ရပ်တန့်နေသည်ဟုပင်ခံစားရလေသည်။ သူမကတော့ မျက်နှာပင်မပျက်… အေးပေါ့လေ…. သူမလိုချောမောလှပသောသူအဖို့ ရည်းစားစကားအပြောခံရသည်မှာ…

၂၀၁၁ ခုနှစ် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် အစပိုင်းတွင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်သည် တဝမ်းကွဲအစ်ကို သင်ပေးထားသော အခြေခံနုတ်များဖြစ်သည့် C D Am F ကို အိမ်ရှေ့ကအဖီတွင် ဒေါင်ဒေါင်ဒင်ဒင်ဖြင့် ဂစ်တာတီး လေ့ကျင့်နေလေသည်။ ထိုအသံကို ဖြိုခွင်းလိုက်သူမှာ မာတာမိခင် ဒေါ်ခင်လေး ဖြစ်လေသည်။ “ ရဲမာန်….သားရေ……ဆယ်တန်း အဆောင်သွားဖို့ ပြင်ပြီးပြီလား ” “ ဗျာ ဟုတ်….သိမ်းပြီပြီ အမေ ” “ အေးအေး၊ ပစ္စည်းတွေ သေချာစစ်နော်….အရင်နှစ်တုန်းကလို အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေ ကျန်ခဲ့ဦးမယ် ” “ အကုန်ထည့်ပြီးပြီ အမေ ” ကျွန်တော်အဖို့ တော်တော် စိတ်ညစ်သွားလေသည်၊ ကိုးတန်းဖြေပြီးလို့ နားရသည်မှာ တစ်ပတ်ပင်မပြည့်သေး..။ ယခု ဆယ်တန်းအတွက် နွေရာသီပတ်ရက်ကတည်းက သွားရတော့မည် ဖြစ်သည်။…