“ ဟဲ့ ဝင်းနွယ်… နင် အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ ” နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး မှန်ရှေ့မှာ သူ့ကိုယ်လုံးကို လှည့်ပတ်ပြီး ကြည့်နေရာကနေ သူ့နောက်ဖက် ကုတင်စောင်းမှာ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်နေသော သူမနဲ့မတိမ်းမယိမ်း ကောင်မလေးကို လှည့်၍ ကြည့်သည်။ “ ငါ ရှေ့လထဲမှာ ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်မှာ…။ နင်ရော မိသီ…..” “ ငါက လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်လလောက်ထဲက ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ….။ ငါက နင့်ထက် ကြီးတယ်….” “ နင်က အသက်ပဲကြီးမှာပေါ့….။ ကျန်တာတွေ ငါ့ကို မမှီပါဘူး ” နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုသော ကောင်မလေးက မိသီဆိုသော သီသီခိုင်ဆိုသည့် ကောင်မလေးကို မခံချင်အောင်စ၍ မှန်ထဲမှ သူမပုံရိပ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘရာစီယာ အနက်ရောင်လေးတစ်ထည်နှင့် စပ်စမိုင်နာအနက်ရောင်လေး တစ်ထည်သာရှိသည်။ ရှမ်းကပြားမို့…

️အခန်း ( ၁ )️ ” ဂူးဂူး … သမီး အဆင်ပြေတယ်မလား …။ သမီးဒေါ်လေး ထားစန္ဒာလည်း … နေခဲ့မှာ …။ မောင်လေးရော … ကြည့်ထားလိုက်နော် ” ဦးကျော်မောင် တစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စနှင့် နေပြည်တော် ရုံးချုပ်သို့ သွားခါနီး စိတ်မချသလို မှာကြားနေသည်။ ” ကဲ … ကိုကျော် … လိုအပ်တာတွေ ထည့်ပြီးပါပြီ … သွားမယ်ဆို ရပြီနော် ” ထိုချိန် ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်ကြည်ပြာဝင်း ကားနား ရောက်လာပြီး ခင်ပွန်းအား ပြောနေ၏။ ” အေးးး ကြည်ပြာရေ … သွားရုံပဲ …။ ဂူးလေးရေ … တာ့တာ ”…

တစ်ရက် မာလာ facebook မှာ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေတုန်း ဘွဲ့ယူတဲ့ဓာတ်ပုံတစ်ခုမှာ သူငယ်ချင်းနဲ့ တပည့်တွေ like comment တွေအများကြီးပေးထားတာ တွေ့တယ်။ တင်တဲ့သူကလည်း public privacy နဲ့ တင်ထားတော့ မာလာ မြင်ရတာပေါ့။ State ကျောင်းတုန်းက တပည့်ဟောင်းတစ်ယောက်ပါ။ မင်းခန့်တဲ့ သူနာမည်က။ သူတို့ ကိုးတန်းနဲ့ ဆယ်တန်းမှာ မာလာ အင်္ဂလိပ်စာသင်ခဲ့တာပေါ့။ မင်းခန့်က comment တွေကို တစ်ခုချင်း reply လုပ်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ မာလာ သူ့ကို friend request ပို့လိုက်ပြီး chat box ကနေ Congratulations ဆိုပြီး ပို့ထားလိုက်တယ်။ ကောင်လေးဆီက Reply ချက်ချင်းပြန်မလာဘူး။ Facebook ကနေ log out…

️အပိုင်း (၁)️ ကိုရွှေဘနှင့် ဥစ္စာစောင့်မလေး နှင်းတွေက တဖြောက်ဖြောက်နဲ့ မီးကင်းတဲခေါင်မိုးပေါ်ကျသံ ကြားနေရပြီ။ ဒီနှစ်ဆောင်းက တော်တော်လေး အေးတာကိုးဗျ။ ကင်းတဲဘေးက ကြက်ခွပ်ပင်ကြီးအောက်မှာ ထင်းတုံးကြီးကြီးကို မီးဖိုထားပြီး မီးဖိုဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်တွေ ဝိုင်းပတ်ထိုင်ရင်း စကားပြောနေကြတာပေါ့။ သာရေးနာရေးမှာသုံးတဲ့ ကြွေရည်သုတ် မတ်ခွက်ကိုယ်စီနဲ့ ရေနွေးကြမ်းခါးခါးပူပူကို သောက်ရင်း စကားဝိုင်းကောင်းနေကြတာ ညဉ့်တောင် တော်တော်နက်စပြုလာပြီ။ စောစောပိုင်းက ဂျပန်ခေတ်အတွေ့အကြုံတွေ ပြောပြနေတဲ့ လူကြီးတွေတောင် ပြန်အိပ်ကုန်ပြီ။ ကျနော်တို့ ချာတိတ်တွေရယ်၊ လူလတ်ပိုင်းတချို့ရယ်ပဲ ကျန်ခဲ့ပြီး စကားဝိုင်းဆက်နေကြတာပေါ့လေ။ ရောက်တတ်ရာရာတွေပြောရင်း တစ္ဆေ၊ သရဲ အတွေ့အကြုံတွေ ဘယ်ကဘယ်လို ရောက်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် သူ့ထက်ငါ အတွေ့အကြုံတွေ ဖလှယ်နေကြတာ ဇာတ်လမ်းတွေက စုံလာရောဗျ။ ဟုတ်တာတွေရော၊ မဟုတ်တာတွေရော စုံလာတော့ ဘယ်သူမှ အပေါ့အပါးသွားချင်တာတောင်…