“ကျွန်တော်တို့ ဘယ်ခေတ်ကို ပြန်ရောက်နေလဲ”

လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၉၆၄ ခုနှစ် က အခြေအနေကို ပြန်ရောက်နေပါတယ်။

၁၉၆၄ ခုနှစ် ဧပြီလ (၉)ရက်နေ့မှာ စစ်တပ်ဟာ ပုဂ္ဂလိကလုပ်ငန်းရှင်တွေနဲ့ ပြည်သူတွေ ပိုင်တဲ့ အလုပ်ရုံ၊ စက်ရုံ၊ လုပ်ငန်းတွေ၊ ဆိုင်တွေ၊ ကားတွေအပါအဝင် ပစ္စည်းတွေ အားလုံးကို ပြည်သူပိုင် သိမ်းခဲ့တယ်။

ဒီဂယက်ကြောင့် ပြည်သူတွေ အတိဒုက္ခရောက်ခဲ့ပေမယ့် စစ်တပ်အရာရှိတွေ၊ လက်ပါးစေတွေကတော့ ခိုးထုတ်၊ စာရင်းဝှက်ကြပြီး ကြီးပွားချမ်းသာလာခဲ့ကြတယ်။

၁၉၆၄ ခုနှစ် ပြည်သူပိုင် သိမ်းတဲ့ ဂယက်ဟာ တချိန်က အဖွံဖြိုးဆုံး နဲ့ အတိုးတက်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့တဲ့ မြန်မာပြည်ကို အဆင်းရဲဆုံး ဖြစ်အောင် တွန်းပို့လိုက်ပါတော့တယ်။

ပြည်သူပိုင် သိမ်းရုံနဲ့တင် အားမရတဲ့ စစ်တပ်ဟာ ပြည်သူတွေ စိုက်ပျိုးထုတ်လုပ်ရောင်းချတဲ့ သီးနှံ၊ ပစ္စည်းတွေကိုပါ တနယ်နဲ့ တနယ် သယ်ဆောင်ခွင့် မပြုတာတွေ လုပ်ခဲ့ပြီး တွေ့ရင် ဖမ်းဆီး အရေးယူ သိမ်းဆည်းပါတယ်။

နာမည်ကြီး ဆရာတော်ကြီးတစ်ပါးတောင် ဆန်အိတ်လေး သယ်ခွင့်ရဖို့ မြို့နယ်ကောင်စီ ဥက္ကဋ္ဌ ဆီက ထောက်ခံစာလေး ယူခဲ့ရတဲ့ မှတ်တမ်း ရှိပါသေးတယ်။

‌သုံးစရာငွေမရှိလို့ မြို့တက် ဆန်ရောင်းတဲ့ တောင်သူတွေကို ဖမ်းဆီးအရေးယူတာတွေ လုပ်ခဲ့သလို ငတ်ပြတ်လို့ ဆံပင်ရောင်းတာကို ဝယ်တဲ့ သူကိုပါ ဖမ်းဆီးခဲ့တဲ့ အထိ ရက်စက်ခဲ့ကြပါတယ်။

လွန်ခဲ့တဲ့ (၆၁)နှစ်က အခြေအနေနဲ့ ၂၀၂၅ ခုနှစ် လက်ရှိအခြေအနေကတော့ အတူတူပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

လက်ရှိစစ်ကောင်စီဟာ အာဏာသိမ်းပြီးတော့ ပြည်သူပိုင် သိမ်းရင် အထိနာမယ်၊ နိုင်ငံတကာက ​ငြိုငြင်မယ် ဆိုတာသိလို့ ပြည်သူပိုင် သိမ်း‌တာတော့ မလုပ်ခဲ့ပါဘူး။

ဒါပေမယ့် သူတို့ကို ဆန့်ကျင်တွန်လှန်တဲ့ သူတွေဆီကနေတော့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေ သိမ်းတာ ပြုလုပ်ခဲ့ပါတယ်။

စစ်ကောင်စီဟာ ပြည်သူပိုင် မသိမ်းပေမယ့် စီးပွားရေးနဲ့ ငွေကြေးတွေကိုတော့ ပြည်သူပိုင် သိမ်းခဲ့ပါတယ်။

ပြည်သူပိုင်သိမ်းတယ် လို့သာ ဆိုနေပေမယ့် လက်တွေ့မှာတော့ စစ်တပ်အုပ်စု ကြီးပွားရေးအတွက် သိမ်းယူတာမျိုးပါ။

ပထမဆုံး ဖြစ်ရပ်က ဘဏ်တွေမှာ ပြည်သူတွေ အပ်နှံထားတဲ့ ငွေကြေးတွေကို ထုက်ယူလို့ မရတော့အောင် ပိတ်ပင်ခဲ့တာပါပဲ။ ကိုယ့်ငွေကို ထုက်ယူလို့ မရလို့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်း ငွေလည်ပတ်တာ၊ ငွေလွဲတာတွေ အားလုံးနီးပါး ထိခိုက်သွားခဲ့ရပါတယ်။

နယ်က လုပ်ငန်းရှင်တွေ၊ ကုန်သည်တွေနဲ့ မြို့က လုပ်ငန်းရှင်တွေဟာ ဘဏ်ငွေလွဲစနစ်ကို အသုံးပြုပြီး စီးပွားရေးလည်ပတ်နေတာတွေ အကုန်ရပ်သွားခဲ့ရပါတယ်။

အဆိုးဆုံးကတော့ ဘဏ်မှာ ရှိတဲ့ ကိုယ်ငွေကြေးကို ရာခိုင်နှုန်း (၁၀)အထိ ပေးပြီး ပြန်ထုက်ကြရတဲ့အထိပါပဲ။

စဉ်းစားကြည့်ပေါ့။ ကိုယ်ပိုင်ငွေသိန်း(၁၀၀၀)ပြန်ယူဖို့ သိန်း(၁၀၀)ပေးခဲ့ရတယ် ဆိုတာမျိုးက ကမ္ဘာမှာ မြန်မာပဲ ရှိခဲ့ပါတယ်။

နောက်တနည်းက နိုင်ငံခြားငွေ ကိုင်ဆောင်ခွင့် ကန့်သတ်လိုက်ပြီးတော့ ငွေပြန်ပေးရမှာ ထက်ဝတ်ခွာချလိုက်တာပါ။

ပြင်ပငွေလဲနှုန်းဟာ အမေရိကန် တစ်ဒေါ်လာကို မြန်မာငွေ ကျပ် (၄၃၀၀) ရှိချိန်မှာ စစ်ကောင်စီရဲ့ သတ်မှတ်ဈေးက (၂၁၀၀)ကျပ်ပါ။

ဒီလို ခွာချလိုက်တော့ ဘဏ်မှာ နိုင်ငံခြားငွေ စုထားတဲ့ သူဟာ မိမိငွေတန်ဖိုးရဲ့ ထက်ဝက်သာ ရပါတော့တယ်။

စစ်ကောင်စီကတော့ အဆိုပါ နိုင်ငံခြားငွေကို သိမ်းဆည်းပြီးတော့ ၎င်းတို့ အကျိုးစီးပွား နဲ့ စစ်လက်နက်ဝယ်ယူရေးတွေမှာ အသုံးပြုခဲ့ပါတယ်။

စစ်ကောင်စီဟာ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို ပြည်သူပိုင် မသိမ်းပေမယ့် လည်ပတ်လို့ မရတော့အောင်၊ သူတို့အောက်ကနေ စီးဆင်းအောင် ထိန်းချုပ်လိုက်ပါတယ်။

နိုင်ငံတကာ ကုမ္ပဏီကြီးတွေဆီကနေ အချက်အလတ်တွေ တောင်းတယ်။ လည်ပတ်လို့ မရအောင် ဥပဒေ အမိန့်တွေနဲ့ တင်းကြပ်တယ်။

နောက်ဆုံး တင်းမခံနိုင်‌တဲ့ အချိန်မှာ စစ်တပ်ရဲ့ သစ္စာခံတဲ့ ခရိုနီသူဌေး‌ကြီးတွေဆီ ရောင်းချကြရပါတယ်။

တယ်လီနော နဲ့ အော်ရီဒူး လို လုပ်ငန်းစုတွေ ထွက်ခွာသွားရတာ ဒီလိုနည်းကြောင့် ဖြစ်ပြီးတော့ သူတို့ဟာ စစ်တပ်ရဲ့ လက်အောက်ခံ ခရိုနီတွေက ဝယ်ယူခဲ့ကြတာပါ။

ဒီလို နိုင်ငံတကာ လုပ်ငန်းတွေဟာ သူတို့ လုပ်ငန်းတွေကို တခြားသူဆီ ရောင်းချလို့ မရအောင်လည်း စစ်ကောင်စီက ဥပဒေတွေနဲ့ အကြပ်ကိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ဒီနည်းလမ်းတွေဟာ ပြည်သူပိုင်သိမ်းတာနဲ့ အတူတူဖြစ်ပါတယ်။

နောက်တခုက စစ်ကောင်စီဟာ ငွေစက္ကူတွေကို အထိန်းအကွပ် မရှိ ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး သူတို့ လိုအပ်နေတဲ့ ဘက်ဂျက်ကို ဖြည့်တင်းခဲ့ပါတယ်။

‌တစ်သောင်းတန် နဲ့ ငါးထောင်တန် ငွေစက္ကူတွေကို အထိန်းမရှိ ထုတ်ခဲ့တဲ့ ရလာဒ်က လေးနှစ်အတွင်း ငွေတန်ဖိုး အကြီးအကျယ် ကျဆင်းသွားခဲ့ပါတယ်။

NLD အစိုးရခေတ် ၂၀၂၀ နှစ်ကုန်ပိုင်းမှာ အမေရိကန်တစ်ဒေါ်လာ ကျပ် (၁၃၀၀)သာ ဖြစ်ပေမယ့် စစ်ကောင်စီအာဏာသိမ်းပြီးနောက်ပိုင်း တစ်ဒေါ်လာကို ကျပ်(၄၃၀၀)အထိ ရောက်လာပါတယ်။

ဒါဟာ လေးနှစ်အတွင်း ငွေတန်ဖိုး (၃)ဆ ကျဆင်းသွားခဲ့တာပါ။

ငွေစက္ကူကို အထိန်းမရှိ ထုတ်ခဲ့တာကြောင့် ငွေစက္ကူအသစ်တွေ ဖြည့်ဆည်းရာမှာ အရည်အသွေးမကောင်းတဲ့ အီရန်ဆီက စက္ကူတွေ၊ တရုတ်ထုတ် မင်တွေကို အသုံးပြုခဲ့ပါတယ်။

ဒီရလာဒ်က အခုနောက်ပိုင်း စစ်ကောင်စီထုတ်တဲ့ ကျပ်တစ်သောင်းတန် ငွေစက္ကူတွေဟာ အရည်အသွေးညံပြီး မင်ပြယ်တာ၊ အတုနဲ့ သိပ်မကွာတာတွေအထိ ဖြစ်လာပါတယ်။

ဈေးကွက်ထဲမှာ တချို့ ငွေစက္ကူအတု တွေဟာ အစစ်တွေ ဖြစ်ပြီး အရည်အသွေးညံဖျင်းလို့ အတု ဖြစ်သွားတာပါ။

ဒါ့အပြင် စစ်ကောင်စီဟာ လွက်လပ်တဲ့ ဈေးကွက် စီးပွားရေးစနစ်ကို စတင်ထိန်းချုပ်ပါတယ်။

စားသုံးဆီတွေ ကန့်သတ်တာ၊ စက်သုံးဆီတွေ ကန့်သတ်တာ၊ ဈေးနှုန်းတွေကို သတ်မှတ်တာတွေဟာ ဈေးကွက်ကို ဝင်စွက်ဖက်တာပါ။

ဒီလိုလုပ်ခြင်းဟာ မှောင်ခိုဈေးကွက်ကို ကြီးထွားလာစေခဲ့ပါတယ်။

ဥပမာ- စစ်ကောင်စီဟာ စားသုံးဆီ တပိဿာ ကျပ်(၆၄၀၀) လို့ ထုတ်ပြန်နေပေမယ့် လက်တွေ့ ဈေးကွက်မှာ ပြည်သူတွေက တပိဿာ ကျပ်(၁၃၀၀၀) ပေးဝယ်နေရပါတယ်။

ရွှေဈေးနှုန်း၊ ဒေါ်လာဈေးနှုန်းတွေက်ု ကန့်သတ်ထိန်းချုပ်လိုက်ပေမယ့် လက်တွေ ဈေးတွေနဲ့ ကွာပြီး ရွှေ‌ဆိုင်တွေဟာ ဘောက်ချာ နှစ်ခု ဖွင့်ကြရပါတယ်။

နောက်ထပ် တခုက စစ်ကောင်စီဟာ ဆန်တွေကို တနယ် နဲ့ တနယ် တင်ပို့ရာမှာလည်း ကန့်သတ်ထားပြီး ကုန်သည်တွေဟာ ထောက်ခံစာပါမှ တင်ပို့ခွင့် ရနေတာပါ။

ဒါဟာ ၁၉၆၄ ခုနှစ်က အခြေအနေနဲ့ တထပ်တည်း ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါအပြင် အခုနောက်ပိုင်းမှာ ဆန်သာမက စက်သုံးဆီ၊ စားသုံးဆီ၊ ဆေးဝါး၊ ကုန်စည်တွေကို တနယ်နဲ့တနယ် တင်ပို့ခွင့် ကန့်သတ်ထားပါတယ်။

အဆိုးဆုံးက တရားမဝင်ကုန်စည်တားဆီးရေး ဆိုပြီး တလွဲထုတ်ပြန်မှုတွေကြောင့် ကုန်စည်တွေ သယ်ယူတာ၊ ပို့ဆောင်တာ တင်းကြပ်လို့ ကုန်စည်ပြတ်တောက်တာ ရှိလာပါတယ်။

စစ်ကိုင်း၊ ကချင်၊ ချင်း၊ ရှမ်းမြောက်၊ ကရင်နီ နဲ့ ရခိုင် လို နေရာတွေကို ဖြတ်လေးဖြတ် ပြုလုပ်ထားသလို အစစ်ဆေး၊ အတားဆီးတွေ ပြုလုပ်ထားပါတယ်။

ဒါဟာ ၁၉၆၄ ခုနှစ်ကထက် ဆိုးဝါးနေပြီး ကုန်စည်ပို့ဖို့ဆိုရင် စစ်‌ကောင်စီရဲ့ တိုင်းဒေသ၊ပြည်နယ်အစိုးရအဖွဲ့ရဲ့ ထောက်ခံချက် စာရွက်တွေ အများကြီး လိုပါတယ်။

စစ်တပ်ရဲ့ လက်ချက်ဟာ တိုင်းပြည်ကို ပိုဆင်းရဲသွားစေခဲ့ချိန်မှာ လူထုကို ခြွေတာနေဖို့ ပြောဆိုထားပါသေးတယ်။

တနိုင်ငံလုံး အတိဒုက္ခရောက်ချိန်မှာ စစ်အုပ်စုရဲ့ ဝန်ထမ်းတွေကတော့ ငွေကြေးတောင်းယူတာ၊ လက်မှတ်ထိုးခ၊ ထောက်ခံချက် တောင်းခ၊ စစ်ဆေးရေးဂိတ်မှာ တောင်းခ၊ ဌာနဆိုင်ရာ ထောက်ခံချက် တောင်းခတွေ နဲ့ ကြီးပွားလာပါတယ်။

ဝန်ထမ်းတွေ ပေါ်တင် လာဒ်ပေးလာဒ်ယူ ပြု‌လုပ်နေကြပေမယ့် စစ်ကောင်စီဟာ ဟန်ပြသာ အဖြစ်လုပ်ပြနေတယ်။

ဝန်ထမ်းတွေကိုယ်တိုင်က သူတို့ လစာ ဝင်ငွေနဲ့ မတောင်းရင် ငတ်မယ်။ ကိုယ်မတောင်းရင် တခြားသူက တောင်းမှာပဲ ဆိုပြီး ပေါ်တင် တောင်းယူနေကြပါတယ်။

ပြည်သူကို နှိပ်စပ်ဖို့၊ ဖိနှိပ်ဖို့၊ ငွေရဖို့ လိုသလို ချိန်းခြောက်မှုတွေ လုပ်နေတာကြောင့် ဆင်းရဲတဲ့ လူထုဟာ အထွေထွေ အကြပ်အတည်းဆိုက်လာကြပါတယ်။

ဒါအပြင် စစ်ကောင်စီဟာ တရားမဝင်ကုန်စည်ဆိုပြီး နယ်စပ်၊ ရေကြောင်း၊ လေကြောင်းကနေ သွင်းလာတာတွေကိုပါ ဖမ်းဆီးသိမ်းယူနေပါတယ်။

တရားမဝင် သွင်းလာလို့ အကြောင်းပြချက် ပေးနေပေမယ့် သွင်းကုန်လိုင်စင်လည်း မချပေးသလို ‌နိုင်ငံခြားငွေကြေးလည်း သုံးစွဲခွင့်မပြုပါဘူး။

ပြည်ပကို ကုန်စည်တင်ပို့နိုင်ရင်လည်း ရလာတဲ့ နိုင်ငံခြားငွေကြေးကို ထိန်းချုပ်ထားသလို ငွေကြေးလဲလှယ်ရာမှာလည်း သူတို့ သတ်မှတ်တဲ့ ငွေလဲနှုန်းနဲ့သာ လုပ်စေပါတယ်။

ပို့ကုန်ရငွေကိုလည်း နည်းမျိုးစုံနဲ့ ရယူနေသလို အခုလည်း ပြည်ပရောက် မြန်မာလုပ်သားတွေဆီကနေ ငွေနှိုက်ဖို့ ကြံစည်နေပါတယ်။

နိုင်ငံခြားသွင်းကုန်တွေကို နိုင်ငံခြားငွေကုန်စေတယ် ဆိုပြီး အကြောင်းပြချက်နဲ့ ကန့်သတ်နေပေမယ့် ရလာတဲ့ နိုင်ငံခြားငွေကြေးတွေကို စစ်‌လက်နက်ဝယ်ဖို့ အလုံးအရင်း နဲ့ အသုံးပြုနေတာပါ။

ပြည်သူတွေကိုတော့ လျော့စား၊ ခြွေတားစားဖို့ ပြောဆိုနေပေမယ့် စစ်အုပ်စု နဲ့ မိသားစုဝင်တွေကတော့ တိုင်းပြည်ငွေကို စိတ်ရှိသလို သုံးနေကြပါတယ်။

ဒါအပြင် အဆိုးဝါးဆုံးက တိုင်းပြည်စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေကို သူတို့ မိသားစုဝင်တွေကသာ ကြီးစိုးရယူနေပြီး အမြတ်ငွေကောင်းကောင်းနဲ့ Sub- ကန်ထရိုက်စနစ်နဲ့ ပြန်ဖြန့်ပါတယ်။

ဆိုတော့ တိုင်းပြည်က စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကိုလည်း လက်ဝါးကြီးအုပ်ထားပြီးတော့ ပြည်သူကိုတော့ MSME ဆိုပြီး ဂျင်းကျွေးနေကြပြန်ပါတယ်။

စစ်အုပ်စု မိသားစုဝင်တွေဟာ ကုမ္ပဏီ‌ထောင်၊ စိတ်ထင်တိုင်လုပ်၊ ပြည်သူတွေကို ကန့်သတ်မှုတွေ လုပ်ပေးမယ့် သူတို့ လိုချင်ရင် အထူးခွင့်ပြုချက်တွေနဲ့ ရေလို သုံးနေကြတာပါ။

စီးပွားရေးဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် မသိတဲ့ အုပ်စုက စီးပွားရေးတွေကို ထိန်းချုပ်ထားတော့ တနိုင်ငံလုံး စီးပွားရေးဆုက်ကပ် ဖြစ်လာပါတယ်။

အဆင့်ဆင့် ကျွေးရ၊ ခွံရတာတွေ များလာတော့ ကုန်ဈေးနှုန်းပါ လိုက်တက်လာပါတယ်။ လူတွေ ငတ်သေတာ ရှိလာပါတယ်။

ကုန်ဈေးနှုန်းတွေ အဆမတန်မြင့်လာပေမယ့် လူတွေ ဝင်ငွေ မတိုးလာတဲ့အပ်ြင် အဖက်ဖက်က ငွေတောင်းတာ ပိုများလာပါတယ်။

စစ်မှုထမ်းကြေးလို၊ စစ်ဆေးရေးဂိတ်တွေ၊ လုပ်ငန်းလိုင်စင်ချပေးတာတွေမှာ ငွေကြေးတောင်းခံမှုတွေက အဆိုးဝါးဆုံး ဖြစ်လာပါတယ်။

တတိုင်းပြည်လုံး ကပ်ဘေးသင့်နေပေမယ့် စစ်ကောင်စီဟာ “တိုင်းပြည်စီးပွားရေး တိုးတက်လာပါတယ်” လို့ ပြောဆိုနေပါသေးတယ်။

အခုလည်း ကုန်စည်တွေ မစီးဆင်းခိုင်းတော့သလို လုပ်ငန်းတွေ လည်ပတ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့လို့ အကုန်အကြပ်အတည်းဆိုက်လာနေကြပါပြီ။

လူတွေဟာ ငွေကြေးဖောင်းပွမှု ဒါဏ်ကြောင့် လက်ထဲမှာ ငွေမကိုင်ရဲတော့ပါဘူး။

စီးပွားရေးလုပ်ဖို့ကလည်း အကုန်လက်ဝါးကြီး အုပ်ထားသလို စီးပွားရေးအခွင့်အလမ်းတွေ မရှိတော့လို့ အထွေထွေအကြပ်အတည်းဆိုက်နေကြပါတယ်။

ရွှေကိုင်ထားဖို့ကလည်း ခေတ်ပျက်မှာ တောကြောင်တွေ လက်ခမောင်းခတ်သလို စစ်တပ်ထိန်းချုပ်ထားတဲ့ မြို့တွေမှာ ပေါ်တင် ဓါးပြတိုက်နေကြပါတယ်။

ပြန်ပေးဆွဲ၊ လူသတ်တာ နေ့စဉ်နဲ့ အမျ ပိုများလာသလို စစ်အုပ်စုဟာ ကိုယ်တိုင် လူငယ်တွေကို ပြန်ပေးဆွဲနေကြပါတယ်။

နိုင်ငံခြားငွေကြေး ကိုင်ဖို့ကလည်း ကန့်သတ်ထားသလို တွေ့ရှိရင် ဖမ်းဆီး အရေးယူနိုင်တဲ့ အထိ စစ်ကောင်စီက လုပ်ထားပါတယ်။

ငတ်ပြတ်လာပြီး အလုပ်အကိုင်ရှားလို့ ပြည်ပထွက်မယ် ဆိုတော့လည်း အသက်(၁၈)ကနေ (၃၅)နှစ်ကြား လူငယ်တွေကို ပြည်ပထွက်ခွင့် ပိတ်ထားပါတယ်။

စစ်ကောင်စီလက်အောက်ခံ သားသမီးတွေကတော့ စိတ်ကြိုက် ပြည်ပထွက် နေထိုင်ကြပြီးတော့ တိုင်းပြည်ငွေကြေးကို စိတ်တိုင်းကျ သုံးစွဲနေကြပါတယ်။

မြန်မာပြည်မှာသာ နေကြရပေမယ့် အကန်ဈေးကြီးပြီးတော့ အခွင့်အရေးမရှိ၊ အနာဂါတ် ပျောက်တာတွေ များလာကြပါပြီ။

အထွေထွေအကြပ်အတည်းကလည်း အမြင့်ဆုံးရောက်လာနေတာမို့ မကြာခင် ပေါက်ကွဲထွက်လာနိုင်ပါတယ်။

လူတွေ ဒုက္ခအတိရောက်နေချိန်မှာ စစ်အုပ်စုဟာ သူတို့ အသက်ရှင်သန်ရေးအတွက် နေရာတွေ ဖန်တီးနေကြပါတယ်။

ဒီလိုအချက်တွေ ပြန်ကြည့်ရင် မြန်မာနိုင်ငံဟာ ၁၉၆၄ ခုနှစ်ကို ပြန်ရောက်သွားနေပါတယ်။

တဖြေးဖြေး ဆုတ်ပြတ်လာတဲ့ နိုင်ငံရဲ့ အခြေအနေဟာ အငတ်ဘေးဆိုက်လာစေသလို လူထုကိုလည်း အဆင်းရဲဆုံး ဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။

၂၀၁၆-၂၀၂၀ ခုနှစ်အတွင်း အရပ်သားအစိုးရဟာ တိုင်းပြည်တိုးတက်ဖို့ အခြေခံအဆောကအဦးတွေကို စနစ်တကျ ဆောက်ခဲ့တယ်။ လူထုဟာ အနာဂါတ်ရှိလာတယ်။ မျော်လင့်ချက် ပြည့်လာတယ်။

စီးပွားရေးအခြေခံအုတ်မြစ်ဟာ အခုတည်ဆောက် အခု ချက်ချင်းစားလို့ မရပါဘူး။ အချိန်ပေးရပါတယ်။

လူထုဟာ ၂၀၂၀ -၂၀၂၅ ခုနှစ် (၅)နှစ်တာ ကာလဟာ အဖွံဖြိုးဆုံး၊ အတိုးတက်ဆုံး ဖြစ်မယ့် ကာလလို့ သတ်မှတ်ခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ၂၀၂၁ ခုနှစ် စစ်အာဏာသိမ်းချိန်က စလို့ အကုန်ပျက်စီးသွားပါတယ်။

တိုင်းပြည်စီးပွားရေးဟာ အောက်ဆုံး ထိုးကျခဲ့ပြီး လူထုဟာ အငတ်ဘေးပါ သင့်လာရပါတယ်။

ခင်များတို့ ဘယ်ခေတ်ရောက်နေလဲဆိုရင် ၁၉၆၄ ခုနှစ်ကို ပြန်ရောက်နေတယ်လို့ ပြောရင် မယုံမရှိနဲ့ ။

ရှေးလူကြီးတွေကို ပြန်မေးကြည့်လို့ ရပါတယ်။