“ကျောင်းတိုက်ကြီးအောက်မှာ ဌာပနာဖို့ လှူတဲ့ အမျိုးမျိုးသော ကျောက်အတုတွေနဲ့ ဂျင်းထည့်တဲ့ အကြောင်း”

အောက်ကပုံထဲမှာ ကျောက်စိမ်းကိုမှ ချွမ်ရင့်ရင့် ခရမ်းချွမ်လက်ကောက်တွေက အစစ်ဆိုရင် အသားကျတယ်ပဲထားဦး၊ အရည်စီးတာမို့ တစ်ကွင်းကို အနာလွတ်ရင် သိန်းပေါင်းရာကြီးဂဏန်းတန်ပြီး အနာလေးတွေပါရင် သိန်း ၈၀ ဝန်းကျင်ပေါက်စျေးရှိပါတယ်။

အခုပုံထဲကကျောက်တွေက ဆေးဆိုးတွေဖြစ်တယ်။အသားကျတာမို့ ဆေးများများဆိုးလို့ရပါတယ်။ တကွင်းကို ကျပ်ငွေထောင်ဂဏန်းကနေ တသောင်း နှစ်သောင်းစပဲစျေးပေါက်ပါတယ်။ ဒါကလည်း ကျောက်ဖိုးမပါ လက် ကောက်ကွင်းဖောက်ခနဲ့ အရောင်တင်ခပဲရှိပါတယ်။

ကျောက်ပေါနေတဲ့သူတွေအတွက်ကျ ဒီလိုလက်ကောက် အကျတွေ အနာဗလပွနဲ့ဆိုရင် ထားစရာဂိုထောင်ရှုပ်တာမို့ နေ့စားရရ ငွေပေါ်အောင် ဆေးဆိုးပြီး ရောင်းခိုင်းတတ်ပါတယ်။ မသိနားမလည်တဲ့သူဝယ်ရင်တော့ သိန်းဂဏန်းအထိ ဂျင်းမိပါလိမ့်မယ်။

ခရမ်းချွမ် မဟုတ်တဲ့ အသားကွင်းတွေကလည်း အနာမပါရင် တကွင်းကို တစ်သိန်းစ နှစ်သိန်းစနဲ့ အနာပါရင် ကျပ် ငွေ သောင်းဂဏန်းသာရှိပါတယ်။ ဒါကလည်း ဘီဂျိတ်လုပ်ဖို့ ကွင်းရေ သောင်းနဲ့ချီ လော့လိုက်တွေစုပြီး တရုတ်ကို ရောင်းကြပါတယ်။

​ဒုတိယပုံထဲက ကျောက်အပွင့်တွေဟာ ကြည်ကြည်လေးတွေကို ကျောက်စိမ်းပေါ်လီသားမထင်ပါနဲ့။ ပေါ်လီ သားတပွင့်စျေးဟာ အမျှင်အမှုန်မပါဘဲ ကြည်လည်းကြည်
မယ်၊ အပွင့်လည်းထွားမယ်ဆိုရင် တစ်ပွင့်ကို သိန်းထောင်ဂဏန်းပေါက်ပါတယ်။

အခုပုံထဲက ကြည်ကြည်လေးတွေဟာ ပလွန်တွေဖြစ်တယ်။ ပလွန်ကျောက်တောင် စျေးရှိတဲ့ ခဲပလွန်တွေမဟုတ်ပါဘူး။ ရိုးရိုးပလွန်မျိုးတွေဖြစ်တယ်။

ပလွန်တပွင့်ရဲ့စျေးဟာ ကျပ်ငွေသောင်းဂဏန်းသာရှိပြီး ကျောက်ပေါတဲ့သူတွေဆီမှာ ဒီလိုပလွန်အပွင့်တွေထုတ်ဖို့ ပလွန်တုံးတွေ တန်ဆယ်ချီရှိကြပါတယ်။ကျပ်ငွေသောင်းဂဏန်းဆိုတာ သွေးခ အရောင်တင်ခပဲရှိပါတယ်။

အများစုက အပွင့်တောင်မထုတ်ကြပါဘူး။အလုပ်ရှုပ်တာကြောင့် တတုံးလုံးရောင်းရင်ရောင်း၊လော့လိုက် တန်ချီရောင်းကြပါတယ်။

အလယ်ဘေးနားက စိမ်းပုပ်ပုပ်ရောင် ကြည်နေတဲ့အပွင့် က ဆေးဆိုး ချယ်ဆီဒိုနီကျောက်ပါ။ ချယ်ဆီဒိုနီဆေးဆိုးထဲမှာတောင် ဒေါင်းမြီးစိမ်းရည်ဆိုးထားတာနဲ့ ခရမ်းချွမ် ဆိုးထားတာကမှ စျေးရှိပါတယ်။ ဒီပုံထဲကကျောက်က စျေးမရှိပါ။

ကျောက်စိမ်းအရည်ပန်းကြားအပွင့်တွေကလည်း အသားအင်မတန်ကျတာကြောင့် စျေးမရှိပါ။ အလယ်နားမှာ ခရမ်းစွဲနှစ်ကာရက်တစ်ပွင့်ရှိပါတယ်။ ဘာစျေးမှမရှိပါ။

စိမ်းဝါရောင် ၄ ပွင့်ဟာလည်း ပြောင်ခေါင်းစိမ်းသာဆိုရင် တရုတ်ပြည်ကလာတဲ့တရုတ်စိမ်းဖြစ်ပြီး ဒီအရွယ်အစားဟာ စျေးမရှိပါ။ ဖန်သာဆိုရင် ပိုပြီးတောင် စျေးမရှိပါဘူး။

စလင်းဝါလို့ယူဆရတဲ့ အပွင့်ကြီးတစ်ပွင့်နဲ့ အပွင့်လေး ၂ ပွင့်တွေ့ပါတယ်။ စျေးမရှိပါ။

ခုမ့်နီ ခုမ့်ဝါကျောက်စိမ်းပွင့်လေးတွေတွေ့ပါတယ်။
အသားကျပြီး အင်မတန်သေးတာမို့ စျေးမရှိပါ။

ဘလက်ဂျိတ်အနက်လို့ထင်ရတဲ့တာပလာတွေမြင်ရပါတယ်။ ဘလက်ဂျိတ်လား တခြားကျောက်လား ခွဲမရပါ။
ဘလက်ဂျိတ်ဖြစ်ခဲ့ရင်လည်း တာပလာအပါးထည်တပွင့် ဟာ စျေးမရပါ။

ပုတီးစေ့ကြည်ကြည်လေးတွေတွေ့ပါတယ်။ ကျောက်စိမ်းဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် ဒီအရွယ်ဟာ တစ်ပွင့်ကို ကျပ်ငွေ ၂၀၀/၃၀၀ စျေးပေါက်ပါတယ်။

နောက်ဆုံးပုံက ကျောက်စိမ်းလက်ကောက်တွေက အ သားကျတွေပါ။ အနာစင်စင်ရှိရင်တောင် စျေးဘာမှမရ။
အနာဗလပွသာဆို ချောင်ထိုးကျောက်တွေဖြစ်ပါတယ်။

ပုတီးစေ့တွေကလည်း အသားကျတွေပဲဖြစ်တယ်။
တဖလားလုံးမှ ဘာမှကိုမတန်နေတာပါ။

ဒီတော့ ရွှေလို့ထင်ရတဲ့ပစ္စည်းပေါင်းစုံဟာ ဘယ်လောက်စစ်မှန်နိုင်မှာလဲ ?

ပြောချင်တာက အခုမှရောက်တယ်။

ဘုရားမှာ ရတနာဌာပနာတာဟာ သီဟိုကရေးတဲ့ကျမ်းတွေကြောင့်ဖြစ်တယ်။ မဟာဝံသ၊ဒီပါဝံသတွေထဲမှာ ဘယ်ဘုရားမှာ ဘယ်လိုဌာပနာကို ရတနာခုနှစ်ပါး ဘယ်နှတင်း၊ပုလဲဘယ်နှတင်း စသည်ဖြင့် ကုလားကားရိုက်နေသလို အလွန်အကျူးချဲ့ကားရေးသားကြတာကို ထေရဝါဒဝင်တွေဟာ အကုန်ယုံကြတာကနေ စတာ။

ပါဠိတော်ထဲမှာ ဘယ်နေရာမှ တစ်လုံးတစ်ပါဒမျှ မပါတဲ့ ဘုရားစေတီဌာပနာဟာ ထေရဝါဒဂိုဏ်းမှာ ရသမျှဌာပနာထည့်ကြတယ်ဆိုတဲ့ ဂျင်းဟာ ခေတ်အဆက်ဆက်သယ် ဆောင်လာရာမှာ ပုဂံခေတ်လည်းရောက်ရော တနိုင်ငံလုံးပြန့်ခဲ့ပါတယ်။

ဗုဒ္ဓဟာ ရှေးဘဝ နောက်ဘဝကို မစဉ်းစားနဲ့၊မသိချင်နဲ့၊ မဝေဖန်နဲ့၊ မစွပ်စွဲနဲ့၊မမျှော်ကိုးနဲ့ဆိုပြီး အဗျာကတတရားအကြောင်း အကြိမ်ကြိမ်ဟောခဲ့ပါတယ်။

ဒါကို ပြောပြရင် ​ဟောပြရင် မြန်မာ့လူ့အဖွဲ့အစည်းဟာ ပြဿနာမိုးမီးလောင်မှာဖြစ်တာမို့ ဘယ်သူမှ ဟောမှာမဟုတ်ပါ။

ဒီတော့ ဌာပနာမှာ ရတနာထည့်ခြင်းဟာ နောက်ဘဝကို မျှော်ကိုးပြီးသာ ထည့်ကြတာဖြစ်တယ်။ ဒါကို တချိန်
ချိန်ဘုရားပြိုရင် ထွက်လာတဲ့ ရတနာတွေနဲ့ပြန်တည်လို့ရအောင်လို့ဆိုတာ ဖြေသိမ့်လိုက် သီချင်းပဲဖြစ််တယ်။

ဒီလိုဌာပနာထည့်ကြတာဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တို့ရဲ့ဓလေ့ tradition ဖြစ်ပါတယ်။ tradition ဓလေ့ကို စွဲလမ်းရူး သွပ်နေရင်တော့ တခုခုဖြစ်နေလို့ပဲဖြစ်တယ်။

ထည့်ကြတဲ့ ဘုရားဌာပနာတွေဟာ မြန်မာဘုရင်တွေခေတ် ကတော့ ရွှေအစစ် ငွေအစစ်တွေသာထည့်ကြသော်လည်း ယနေ့ခေတ်အချိန်အခါသမယမှာတော့ ဘယ်သူမှ တန် ကြေးရှိတဲ့၊ရတနာထိုက်တဲ့ တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းကို မထည့် ကြတာဟာ အကြောင်းရှိပါတယ်။

ပိုလည်လာကြတာလား ?
ပိုတုံးလာကြတာလား ?
နှစ်ခုထဲက တစ်ခုခုပါ။

ထည့်တော့ထည့်မယ် ဂျင်းကျောက်တွေထည့်မယ်ဆိုတာ ပိုလည်လာကြတာ။

နောက်ဘဝအတွက်ဆိုပြီး ကံအကျိုးပေးဆိုတဲ့မမြင်မသိနိုင်တဲ့ဟာကြီးကို ဗြောင်လှည့်စားကြတာ။

ထည့်တယ်လေ၊ ထည့်ရင် နောက်ဘဝအတွက် အာမခံလက်မှတ်ရပြီ၊ ကောင်းတာထည့်မှရယ်လို့မှမဟုတ်တာ၊ဘာထည့်ထည့်လေ၊ထည့်ရင် လူသိမယ်၊အနည်းဆုံးတော့ ငါသူဌေးပဲ၊သာသနာကိုရှယ်လှူတာဆိုတာ လူပိုသိရင် စီးပွားရေးလုပ်လို့ပိုကောင်းမယ်။ ဒါကြောင့်ထည့်ကြတာ။

ပိုတုံးလာတာကျတော့

ရှိပူ ကုန်အေး ဒီဘဝတောင် ဒီလောက်ကြပ်တည်းနေတာ၊ဒုက္ခတွေချည်းပဲ၊ရှိတာအကုန်လှူပစ်မှ နောက်ဘဝအတွက် အာမခံချက်ရှိမယ်ဆိုပြီး မရှိရှိတာအကုန်ပေး၊ ရောဂါတွေဖြစ်လာရင် ကုစရာမရှိတော့ မြန်မြန်အနိစ္စရောက်။

ရေးသာရေးရတာ တချို့တွေအတွက် စပ်ပါလိမ့်မယ်။
စပ်လည်း မတတ်နိုင်။ အတွေးအခေါ်အယူအဆအစွဲဟာ ဘယ်အသက်အရွယ်မှာမဆို ပြောင်းလဲလို့ရပါတယ်။
ပြောင်းလဲရဲတဲ့သတ္တိတော့လိုပါတယ်။ အမှန်တရားအတွက် ဒီလိုပြောင်းလဲရဲတာကမှ ဗုဒ္ဓအလိုကျအစစ်ပါ။

နားလည်နိုင်သောအသိဉာဏ်ပြည့်စုံကြပါစေ။

#Credit_To_Original_Writer