9-12-2025

နယ်မြို့မှဆရာဝန်တစ်ဦး၏ ထိတ်လန့်ဖွယ်အတွေ့အကြုံ(သို့)အသက်နှင့်စိန်ခေါ်မှုများကြားက တတိယမြောက်တိုက်ပွဲ

​ကျွန်တော်က မြို့ငယ်လေးတစ်ခုမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတဲ့ သာမာန်ဆရာဝန်တစ်ယောက်ပါ။

ကျွန်တော့်ရဲ့ နေ့ရက်တွေဟာ ခွဲစိတ်ခန်းထဲက သံမဏိရနံ့နဲ့ ပြီးဆုံးလေ့ရှိပြီး ဓားသွားအောက်မှာ အသက်ပေါင်းများစွာနဲ့ နေ့တိုင်း ရင်ဆိုင်နေရပါတယ်။

ဒါပေမဲ့…

မနေ့က ကြုံတွေ့ရတဲ့ အခြေအနေဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဆေးပညာသက်တမ်းတစ်လျှောက် အဆိုးရွားဆုံး၊ အကြောက်ရဆုံး စိန်ခေါ်မှုတစ်ခုလို့ ဆိုရပါလိမ့်မယ်။

​ပထမစိန်ခေါ်မှုကမလှုပ်ရှားနိုင်သော ကျောရိုးနှင့် အာရုံကြောများဆိုင်ရာခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်း အားနည်းနေတဲ့အသက်သုံးဆယ်ကျော် အမျိုးသမီးတစ်ဦးပါ။

စိုးရိမ်စရာအကောင်းဆုံးကတော့ သူမဟာ အောက်ပိုင်းခြေနှစ်ဖက် မသန်စွမ်းတာ ကြာနေပြီဖြစ်ပြီး၊ ဒီတစ်ကြိမ်က သူမရဲ့ တတိယမြောက် ခွဲစိတ်မွေးဖွားမှု (Cesarean Section) ဖြစ်နေတာပါပဲ။

​စာတွေ့အရရော၊ လက်တွေ့အရပါ… တတိယအကြိမ် ခွဲစိတ်မှုဟာ အရင်နှစ်ကြိမ်ထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုမိုအန္တရာယ်များတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်သိပါတယ်။

အမာရွတ်တွေကြောင့်၊ သွေးကြောနဲ့ ဆီးအိမ်တွေ ပူးကပ်နေတာတွေကြောင့် ခွဲစိတ်ဆရာဝန်အတွက် အလွန်ခက်ခဲပါတယ်။

​ဒါပေမဲ့… အဲဒီအပေါ်မှာ လူနာရဲ့ အောက်ပိုင်းမသန်စွမ်းမှုက သေမင်းတမန်လို ခြိမ်းခြောက်နေတဲ့ နောက်ထပ်ကြီးမားတဲ့ အခက်အခဲကို ပေါင်းထည့်လိုက်တာပါပဲ။

လူနာကိုအထူးကု OG ဆရာဝန်တွေရှိရာလွဲပြောင်းပေးသော်လည်းသွားနိုင်ဖို့မစွမ်းသာတဲ့အခြေအနေအောက်မှာတာဝန်ဟာကျနော့်ပခုံးပေါ်ရောက်လာရတာပါပဲ

​ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဆုံး အဓိကအခက်အခဲက မေ့ဆေး (သို့မဟုတ်) ထုံဆေးကို ဘေးကင်းလုံခြုံစွာ ပေးနိုင်ရေးပါပဲ။

အောက်ပိုင်းမသန်စွမ်းတဲ့အတွက် ကျောရိုးဆစ်ထဲကို ဆေးထိုးသွင်းတဲ့အခါပုံမှန်လို မဟုတ်ဘဲ အာရုံကြောတွေ ရွေ့နေတာ၊ အမာရွတ်တစ်ရှူးတွေကပိတ်ဆို့နေတာမျိုး ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

​”အမရေ… အခု ခါးကြောထဲကို ဆေးသွင်းနေပြီနော်” လို့ ကျွန်တော်ပြောရင်း သူမရဲ့ မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်မိတယ်။

သူမရဲ့ မျှော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ မျက်ဝန်းတွေက ကျွန်တော့်လက်ကို အနည်းငယ်မျှ မရွေ့ရန် တောင်းဆိုနေသလိုပါပဲ။

​ကျွန်တော်ချွေးတွေပြန်လာခဲ့တယ်။

ထုံဆေးသာ မအောင်မြင်ခဲ့ရင် ရိုးရိုးမေ့ဆေးပေးဖို့ စဉ်းစားရတော့မယ်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေမှာ မေ့ဆေးပေးရင် အစာအိမ်ထဲက အစာတွေ အဆုတ်ထဲ ရောက်နိုင်ခြေက ပိုမြင့်ပြီး၊ သူမရဲ့ အဆုတ်စွမ်းရည်ကလည်း ကျဆင်းနေလို့ မေ့ဆေးနဲ့ အချိန်ကြာကြီး အားကိုးနေရမယ့် သေမင်းတံခါးဝရောက်နိုင်တဲ့ အန္တရာယ် ရှိနေပါတယ်။

​”ဘုရား… ကျောရိုးဆစ်ထုံဆေးလေး အောင်မြင်ပါစေ” လို့ တိတ်တိတ်လေး ဆုတောင်းရင်း လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားရတယ်။

ကံကောင်းစွာပဲ ခါးအာရုံကြောထုံဆေး (Spinal Block) ဟာ အောင်မြင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့… ကျွန်တော့်ရဲ့ ကြောက်ရွံ့မှုက မပြေသေးပါဘူး။

​ဒုတိယစိန်ခေါ်မှုရှိသေးတယ်

​လူနာရဲ့ ဝမ်းဗိုက်သားပေါ်က အရင်ခွဲစိတ်မှုနှစ်ကြိမ်ရဲ့ ထူထဲပြီး ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ အမာရွတ်ကြီးတွေကို ကျွန်တော် ဓားနဲ့ ဖြတ်တောက်လိုက်ချိန်မှာခွဲစိတ်ခန်းတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။

​ကျွန်တော်တို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖောက်ဝင်လိုက်တာနဲ့ အတွင်းထဲက အူတွေ၊ ဆီးအိမ်နဲ့ သားအိမ်တွေဟာ ပုံမှန်မဟုတ်ဘဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် တွယ်ကပ်နေတာကို ထိတ်လန့်စွာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့ အစကတည်းက စိုးရိမ်ခဲ့တဲ့ အခြေအနေပါပဲ။

ဒီလို တွယ်ကပ်နေတာတွေကို ဂရုတစိုက် ခွဲထုတ်နေရချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့ နှလုံးခုန်နှုန်းက အဆက်မပြတ် မြန်နေခဲ့တယ်။

နည်းနည်းလေး မှားလိုက်တာနဲ့ဆီးအိမ် သို့မဟုတ် အူကို ထိခိုက်မိပြီး လူနာရဲ့ အခြေအနေ ဆိုးရွားစွာပြောင်းလဲသွားနိုင်ပါတယ်။

​နောက်ထပ် အသက်အန္တရာယ်ရှိတဲ့ ခြိမ်းခြောက်မှုကမရပ်မနား သွေးထွက်မှု (Postpartum Hemorrhage) ပါ။

​သားအိမ်ကို ဖောက်ပြီး ကလေးကို ထုတ်ယူတဲ့အခါ အမာရွတ်နေရာတွေက သွေးကြောတွေဟာ ပိုပြီး အားနည်းနေသလို၊ အရင်ခွဲစိတ်မှုတွေကြောင့် သားအိမ်သွေးကြောတွေက ပုံမှန်မဟုတ်ဘဲ ကြီးထွား၊ ပေါက်ကွဲလုနီးပါး ဖြစ်နေနိုင်ပါတယ်။

ကလေးကို ထုတ်လိုက်တာနဲ့ သားအိမ်က မကျုံ့ဘဲ ပိုက်လုံးဖွင့်ထားသလို သွေးတွေ ပန်းထွက်လာမှာကို ကျွန်တော် အကြောက်ဆုံးပါပဲ။

​ခွဲစိတ်ခန်းထဲက တိတ်ဆိတ်မှုဟာ သံမဏိလိုပဲ လေးလံနေတယ်။

ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့သားအားလုံးဟာ အသက်ကို မရှူဝံ့ကြဘဲ အချိန်ကို စက္ကန့်ပိုင်းနဲ့ တွက်ချက်နေရတယ်။

ကလေးကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် ထုတ်ယူပြီး သားအိမ်ကို ကျုံ့စေဖို့ ဆေးတွေအားလုံးကို ကျွန်တော်က အမိန့်ပေး၊ သူနာပြုတွေက တရစပ် ပြင်ဆင်နေရတယ်။

​သူနာပြုတစ်ဦးက တုန်ယင်စွာနဲ့ “ကလေးထွက်ပြီ…” လို့ ပြောလိုက်ပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအကြာမှာ…

“အူဝဲ အူဝဲ…!!” ဆိုတဲ့ ကလေးငယ်ရဲ့ စူးရှပြီး အသက်ရှင်သန်နေကြောင်း သက်သေပြတဲ့ ငိုသံကို ကြားလိုက်ရတဲ့အခါမှကျွန်တော် ရင်ထဲက အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူထုတ်နိုင်တော့တယ်။

​အောင်မြင်ပြီ! လို့ စိတ်ထဲကနေ အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်ဟစ်လိုက်တယ်။

​ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ခံစားချက်က ဆေးပညာအသိတစ်ခုတည်း မဟုတ်ပါဘူး။

ဒါဟာ ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတွေ အားနည်းနေသည့်တိုင် ရင်သွေးအတွက် အသက်ကို လောင်းကြေးထပ်ရဲခဲ့တဲ့ မိခင်တစ်ဦးရဲ့ စွန့်လွှတ်အနစ်နာခံမှု ကို လေးစားဂါရဝပြုတဲ့ ခံစားချက်ပါ။

​ကျွန်တော်တို့ ဆရာဝန်တွေဟာ ဒီလို ခက်ခဲ၊ ထိတ်လန့်စရာကောင်းတဲ့ အန္တရာယ်တွေကြားထဲကပဲ အသက်ပေါင်းများစွာအတွက် တာဝန်ယူရသူတွေပါ။

ဒီနေ့ စိန်ခေါ်မှုကြီးတစ်ခုကို အောင်မြင်စွာ ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့… နောက်တစ်ကြိမ် ခွဲစိတ်မှုတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်ရရင်လည်း ဒီလို စိတ်ဖိစီးမှု၊ ဒီလို စိုးရိမ်စိတ်၊ ဒီလို တိကျသေချာမှုတွေနဲ့ပဲ အလုပ်လုပ်နေရဦးမှာပါ။

​ကျွန်တော့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ စွဲမြဲသွားတာကတော့​ဆေးပညာဟာ အခက်အခဲများကို ကျော်လွှားရန် ဖြစ်ပြီး လူသားဆန်မှုသည် ထိုအခက်အခဲများကို ရင်ဆိုင်ရဲသော မိခင်၏ သတ္တိကို ချီးမြှင့်ရန် ဖြစ်သည် ဆိုတာပါပဲ။

​ခွဲစိတ်ခန်းထဲက ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့သားအားလုံးပြုံးနေကြတယ်။

အဲဒီအပြုံးတွေမှာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုတွေ ရှိနေပေမဲ့ တန်ဖိုးရှိတဲ့ အသက်ကို ကယ်တင်နိုင်ခဲ့တဲ့ ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာ အောင်ပွဲခံခြင်း အရသာ ပါဝင်နေတယ်ဆိုတာ အသေအချာပါပဲ။

​မြို့နယ်ကျန်းမာရေးဦးစီးဌာန