ဒီနေ့ခေတ် လူငယ်တွေကြားထဲမှာ “Happy Water” ဆိုတဲ့ နာမည်လေးက ချစ်စရာလေးနော်။ နားထောင်လိုက်တာနဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေ ယူဆောင်လာပေးမယ့် အရာတစ်ခုလိုပဲ။

ကျွန်တော်လည်း ဒီနာမည်ကို ကြားမိတော့ စိတ်ထဲမှာ မေးခွန်းတစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ ဒီ ‘Happy Water’ ဆိုတာ တကယ်ပဲ ပျော်ရွှင်ခြင်းကို ပေးရဲ့လား။

ဒါမှမဟုတ် ပျော်ရွှင်မှုဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်အောက်က ခဏတာ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်မှုနဲ့ ဘဝတစ်ခုလုံးကို လဲလှယ်ခိုင်းနေတဲ့ ကုန်သည်ရဲ့ လှည့်ကွက်တစ်ခုလား။

ဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေကို နားလည်ဖို့၊ အဲ့ဒီ ‘ပျော်စေတဲ့အရည်’ ထဲမှာ တကယ်တမ်း ဘာတွေပါနေလဲဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့ အရင်ကြည့်ဖို့လိုတယ်။

ကျွန်တော် လေ့လာကြည့်မိသလောက် ဒါဟာ ဆေးတစ်မျိုးတည်းမဟုတ်ဘူး။ လူ့ဦးနှောက်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ချောက်ကျားလန်ကျားဖြစ်အောင် တမင်ရောစပ်ထားတဲ့ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ဓာတုဗေဒ ကော့တေးလ်တစ်ခွက်ပဲ။

သူ့ထဲမှာ စိတ်ကို အလွန်အမင်း တက်ကြွစေပြီး အတောမသတ် ပျော်ရွှင်နေတယ်လို့ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်စေတဲ့ MDMA (Ecstasy) နဲ့ မက်သာဖက်တမင်းလို စိတ်ကြွဆေးတွေ ပါတယ်။

ဒါကြောင့် လူမှုပတ်ဝန်းကျင်မှာ၊ ကလပ်တွေမှာ သောက်သုံးသူတွေဟာ အတိုင်းထက်အလွန် ပျော်ရွှင်ပြီး လူတွေနဲ့ ရင်းနှီးဖော်ရွေချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာကြတာပေါ့။

ဒါ့အပြင် အားအင်တွေ ပြည့်လျှံလာစေတဲ့ ကဖိန်းဓာတ်၊ အမြင်အာရုံကို ထွေပြားစေပြီး ကိုယ်ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိအောင်၊ အပြင်လောကနဲ့ အဆက်အပြတ်သွားအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ ကက်တမင်း (Ketamine) လို ဆေးမျိုးတွေလည်း ပါတယ်။

ဒီအာနိသင်ကြောင့် သီချင်းသံတွေကို ပိုခံစားလို့ကောင်းလာတယ်၊ အမြင်အာရုံတွေ လျှောက်မြင်လာတယ်လို့ ထင်မှတ်ကြတယ်။

ဒါပေမယ့် ဒီကော့တေးလ်ရဲ့ အန္တရာယ်အရှိဆုံးအပိုင်းက ဆန့်ကျင်ဘက် အာနိသင်ရှိတဲ့ဆေးတွေကိုပါ ရောစပ်ထားတာပဲ။

တစ်ဖက်မှာ စိတ်ကိုတက်ကြွစေပြီး၊ နောက်တစ်ဖက်မှာ လူကိုငြိမ်ကျသွားစေတဲ့ ဒိုင်ယာဇီပင် (Diazepam) လို စိတ်ငြိမ်ဆေးတွေ၊ ထရာမဒေါ (Tramadol) လို အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပြင်းๆတွေနဲ့ ရောထားသေးတယ်။

ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်ပါ၊ တစ်ကိုယ်လုံးထဲမှာ စိတ်ကြွဆေးနဲ့ စိတ်ငြိမ်ဆေး၊ အတက်အကျနှစ်ခုကို အတင်းအကျပ် ရန်တိုက်ပေးထားသလိုပဲ။

ဒီလို ဓာတုဗေဒစစ်ပွဲက ခဏတာ အတုအယောင် ပျော်ရွှင်မှုကိုပေးပေမဲ့ သုံးစွဲသူကို အတွင်းပိုင်းကနေ စပြီး တဖြည်းဖြည်း ကျွန်ပြုဖျက်ဆီးသွားတာပါပဲ။

ဒီလို အဆိပ်အတောက်တွေရောမွှေထားတဲ့ အရည်တစ်ခွက်ရဲ့ ပထမဆုံးတန်ဖိုးကတော့ ငွေကြေးပဲ။

မိသားစုရဲ့ ‘သားကောင်းရတနာ’ တစ်ယောက်ဟာ မိသားစုရဲ့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ယောက် ဖြစ်လာတယ်။ ဒါဟာ နာကျင်စရာအကောင်းဆုံး အစပဲ ရှိပါသေးတယ်။ အဲ့ဒီထက်ပိုဆိုးတာက လူ့ဂုဏ်သိက္ခာနဲ့ ကျန်းမာရေးပဲ။

ဆေးအရှိန်ကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မပိုင်တော့တဲ့အခါ၊ အရှက်အကြောက်တရားတွေ ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့အခါ လူငယ်တွေဟာ ‘high ခန်း’ လို့ခေါ်တဲ့ အခန်းတွေထဲမှာ စုကြတယ်။

အဲ့ဒီမှာ ဖြစ်ပျက်ကြတာတွေက ရင်နာဖို့ကောင်းတယ်။ ဒါဟာ ချစ်သူရည်းစားနှစ်ယောက်ကြားက သတိတရားနဲ့ယှဉ်တဲ့ ချစ်တင်းနှောခြင်းမျိုး မဟုတ်တော့ဘူး။ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့ ခွဲခြားသိမြင်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘဲ၊ ဦးနှောက်ကပေးတဲ့ ကာမဂုဏ်ခံစားမှုနောက်ကိုပဲ တိရစ္ဆာန်ဆန်ဆန် လိုက်ပါကြတော့တယ်။

အကာအကွယ်မဲ့ လိင်ဆက်ဆံမှုတွေ၊ တစ်ခါတစ်ရံမှာ ဘယ်သူနဲ့ဖြစ်မှန်းမသိတဲ့ အုပ်စုလိုက်ဆက်ဆံမှုတွေအထိ ဖြစ်လာကြတယ်။ မနက်မိုးလင်းလို့ ဆေးအရှိန်ပြေသွားတဲ့အခါ၊ အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာတဲ့အခါမှာ သူတို့ ညက ဘာတွေလုပ်ခဲ့မှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် မှတ်မိကြတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။

ဒါပေမယ့် သူတို့ သိသည်ဖြစ်စေ၊ မသိသည်ဖြစ်စေ… ကုရာနတ္ထိဆေးမရှိတဲ့ HIV ဗိုင်းရပ်စ်ပိုးလို၊ တခြားကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ကာလသားရောဂါပိုးတွေကတော့ သူတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲကို အဲ့ဒီညကတည်းက ရောက်သွားခဲ့ပြီ။

ကျွန်တော် စဉ်းစားကြည့်တယ်။ လူငယ်တစ်ယောက်၊ အထူးသဖြင့် အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်အတွက် ဒီလိုရောဂါတစ်ခု ကူးစက်ခံလိုက်ရပြီဆိုရင် သူ့ရဲ့ဘဝ၊ သူ့ရဲ့အိပ်မက်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲ။

အိမ်ထောင်ပြုဖို့၊ သားသမီးရယူဖို့ဆိုတဲ့ သာမန်ဘဝရဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေအားလုံး တစ်စစီ ကြေမွသွားရတော့မှာ။ ခဏတာ ပျော်ရွှင်မှုအတွက် တစ်သက်စာ နောင်တနဲ့ ကျန်းမာရေးချို့ယွင်းမှုကို ရင်းလိုက်ရတာ တန်ရဲ့လား ညီမငယ်တို့ရယ်။

လူဆိုတာ အမှားနဲ့မကင်းပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ဘဝတစ်ခုလုံးကို ပျက်စီးစေမယ့် အမှားမျိုးကိုတော့ သိလျက်နဲ့ မမှားသင့်ဘူးလို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်။ ‘Happy Water’ က ပေးတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုဟာ ရေပွက်ပမာပဲ။

ခဏလေးပဲ တည်မြဲတယ်။ တကယ့်အစစ်အမှန် ပျော်ရွှင်မှုက ကိုယ့်ရဲ့ ကျန်းမာရေးကောင်းခြင်း၊ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ မိသားစုရဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ရရှိခြင်း၊ ကိုယ့်ဘဝအနာဂတ်အတွက် ရည်မှန်းချက်တွေထားပြီး ကြိုးစားနိုင်ခြင်းမှာပဲ ရှိတာပါ။

ဒီစာကို ဖတ်နေတဲ့ လူငယ်တွေကို ကျွန်တော် မေးချင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ တိုင်းပြည်ရဲ့ အနာဂတ်တွေပါ။ ဒီလို ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်စေတဲ့ အရာတွေရဲ့ သားကောင်အဖြစ်နဲ့ ကိုယ့်အနာဂတ်ကို ကိုယ်တိုင် ဖျက်ဆီးကြတော့မှာလား။

ခဏတာ ‘Happy’ ဖို့အတွက် တစ်ဘဝလုံး ‘Unhappy’ ဖြစ်မယ့် လမ်းကို တကယ်ပဲ ရွေးကြတော့မှာလား။ ဒီ ‘ပျော်ရွှင်ခြင်း’ ကုန်သွားတဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့အတွက် ဘာတွေ ကျန်ခဲ့မလဲဆိုတာကိုတော့ တစ်ခါလောက်လေးပဲဖြစ်ဖြစ် အလေးအနက်ထား စဉ်းစားစေချင်ပါတယ်။