ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ တခုသော မြို့နယ်ထဲက ရထားလမ်းနဲ့ အပြိုင်ဖြစ်နေတဲ့ ကွန်ကရစ်လမ်းလေးဘေးမှာ ကိုတိုးတိုး တယောက်တည်း မတ်တတ်ရပ်နေတယ်။ အချိန်ကလည်း ညနေစောင်း မှောင်ရီဝိုးတဝါး ဖြစ်နေပြီ။ ဒီလမ်းထဲမှာ ဈေးသည် တချို့ကလည်း ဈေးသိမ်းပြီးလို့ လူတွေလည်း ပြတ်စပြုနေပြီ။ ကိုတိုးတိုး ဝတ်စားထားတာက ဂျင်းဘောင်းဘီ အတို၊ တီရှပ်အကျႌ လက်တို ဖြစ်နေပေမယ့်၊ သူ့ဟန်ပန်၊ သူ့အမူအရာ တွေက မိန်းကလေးတဦးလို သွားလာ၊ လှုပ်ရှားနေတာကို တွေ့ရတယ်။ ခဏ အကြာမှာ သူ့အနားကို ယောက်ျားလေး ၂ ဦး ကပ်လာပြီး စကားတွေ တီးတိုးပြောကြတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီထဲက ကောင်လေးတယောက်က ပိုက်ဆံ ထုတ်ပေးတာကို မြင်ရတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ပိုက်ဆံပေးတဲ့ ကောင်လေးက ထွက်သွားပြီး ကိုတိုးတိုးနဲ့ ကျန်ခဲ့တဲ့ ကောင်လေး…

နှစ်အကြာကြီးထိ သံကြိုးခတ်လို့ ချုပ်နှောင်ခံခဲ့ရတဲ့ သူမတို့အကြောင်းလေး ပုံ့ပြောပြမယ်…. လူရယ်လို့ဖြစ်လာပြီမို့ လောကဒဏ်ရဲ့ ရိုက်နှက်မှုကို ခံရတာ သိပ်တော့ မဆန်းလှပါဘူး…ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီ့ လောကဒဏ် ဆိုတာကြီးက သူတို့ သားအမိကိုမှ ခဏခဏ လွှဲ လွှဲ ရိုက်နေတာကတော့ အရမ်းကို ရင်နာစရာ ကောင်းလှပါတယ်….. သူတို့သားအမိ ပုံ့ဆီရောက်လာပုံလေးက ထူးဆန်းတယ်…ပုံ့ ဖွင့်ထားတာ ဘိုးဘွားရိပ်သာဆိုတော့ ပုံမှန်ဆို သားသမီးတွေက ပစ်သွားတဲ့ မိအိုဘအိုတွေဘဲ ရောက်လာတတ်ကြတယ်…သူတို့ကတော့ ထူးထူးခြားခြား မအေကိုယ်တိုင်က သူ့သမီးလေးကို ရိပ်သာအပ်ပါရစေဆိုပြီး ခွင့်လာတောင်းခဲ့တာ…. သူတို့ သားအမိ ပုံ့ဆီရောက်လာခဲ့တာ ခုဆောင်းတွင်းဆို တနှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ…သူတို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးဟာ ရင်နာစရာကောင်းလွန်းလို့ ရေးဖို့တောင် စကားလုံးတွေ ရှာမရခဲ့ဘူး…ဒါပေမဲ့ လောကကို လွယ်လွယ်အရှုံးပေးတတ်ကြသူတွေကို တွေ့တိုင်း ဒီသားအမိအကြောင်းလေးကို ရေးပြချင်ခဲ့မိပါတယ်…. ×××××××××××××××× မနှစ်ကဆောင်းရာသီရဲ့…

“ကျွန်တော်တို့ ဘယ်ခေတ်ကို ပြန်ရောက်နေလဲ” လက်ရှိ မြန်မာနိုင်ငံဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၉၆၄ ခုနှစ် က အခြေအနေကို ပြန်ရောက်နေပါတယ်။ ၁၉၆၄ ခုနှစ် ဧပြီလ (၉)ရက်နေ့မှာ စစ်တပ်ဟာ ပုဂ္ဂလိကလုပ်ငန်းရှင်တွေနဲ့ ပြည်သူတွေ ပိုင်တဲ့ အလုပ်ရုံ၊ စက်ရုံ၊ လုပ်ငန်းတွေ၊ ဆိုင်တွေ၊ ကားတွေအပါအဝင် ပစ္စည်းတွေ အားလုံးကို ပြည်သူပိုင် သိမ်းခဲ့တယ်။ ဒီဂယက်ကြောင့် ပြည်သူတွေ အတိဒုက္ခရောက်ခဲ့ပေမယ့် စစ်တပ်အရာရှိတွေ၊ လက်ပါးစေတွေကတော့ ခိုးထုတ်၊ စာရင်းဝှက်ကြပြီး ကြီးပွားချမ်းသာလာခဲ့ကြတယ်။ ၁၉၆၄ ခုနှစ် ပြည်သူပိုင် သိမ်းတဲ့ ဂယက်ဟာ တချိန်က အဖွံဖြိုးဆုံး နဲ့ အတိုးတက်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့တဲ့ မြန်မာပြည်ကို အဆင်းရဲဆုံး ဖြစ်အောင် တွန်းပို့လိုက်ပါတော့တယ်။ ပြည်သူပိုင် သိမ်းရုံနဲ့တင် အားမရတဲ့ စစ်တပ်ဟာ ပြည်သူတွေ…

ရန်ကုန်နဲ့ မန္တလေးလို မြို့ကြီးတွေမှာ မျက်နှာနဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတချို့ ခွဲစိတ်ပြုပြင်တာအထိ ကုသပေးနေတဲ့ အလှအပရေးရာ (Aesthetic) ဆေးခန်းတွေထဲမှာ အမည်ခံဆရာဝန်သုံးပြီး ဆေးပညာ တတ်ကျွမ်းနားလည်သူက ကုသတာ မဟုတ်တဲ့ ဆေးခန်းအတုတွေ ရှိလာပါတယ်။ အဲဒီဆေးခန်းတုတွေက မျက်နှာကိုဆေးထိုးပြုပြင်တဲ့ ဖေလ်လာ (Filler) ကုထုံးအပါအဝင် ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းလှစေတဲ့ အဆီစုပ်ထုတ်ကုသမှုကစလို့ အမျိုးမျိုးသော အလှအပရေးရာ ကုသမှုတွေကို လုပ်ပေးပါတယ်။ ဆေးခန်းအတုတွေမှာ ဆရာဝန်အယောင်ဆောင်ထားတဲ့သူတွေက မှားယွင်းတဲ့နည်းလမ်းတွေနဲ့ ကုသနေတာကြောင့် မျက်နှာပျက်စီးသွားရတဲ့ ပြဿနာတွေအပြင် အသက်ဆုံးရှုံးတဲ့အထိဖြစ်တဲ့ ဖြစ်စဥ်တွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ ရန်ကုန်နဲ့ မန္တလေးမြို့မှာ အယောင်ဆောင်ဆရာဝန်တွေ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အလှအပဆေးခန်းတွေ ဘယ်လိုလည်ပတ်နေလဲ။ အယောင်ဆောင်အလှအပရေးရာ ဆေးခန်းတွေရဲ့ ကုသမှုတွေနောက်မှာ အသက်သေဆုံးခဲ့ရတဲ့ ဖြစ်စဉ်နဲ့ အခြားနစ်နာမှုတွေကို ဘီဘီစီက စုစည်းခဲ့ပါတယ်။ “အရမ်းကြောက်တယ်၊ ကြောက်စိတ်ပျောက်‌အောင် ဟာသလေးပြောပေးပါလား” ရန်ကုန်မြို့၊…